De Stichting Stellingwarver Schrieversronte heeft een project rond het Stellingwerfs ontwikkeld. Dit schoolbrede project heeft als titel ‘Et Stellingwarver Taelverhael’. Het doel van ‘Et Stellingwarfs Taelverhael’ is dat de leerlingen meer kennis krijgen van de taal, en er vooral plezier aan zullen beleven door er mee bezig te zijn. Binnen het project gaan de leerlingen aan de slag met diverse lesmogelijkheden en activiteiten die een taal biedt. Uiteindelijk zal hierdoor meer interesse ontstaan voor het Stellingwerfs en de Stellingwerver streekcultuur.

Voor elke groep is er voor een bepaald onderwerp gekozen, maar scholen kunnen naar eigen inzicht en omstandigheden onderwerpen verschuiven of verwisselen. Alle lessen worden ondersteund door professionals die, op verzoek van de scholen, door de Stellingwarver Schrieversronte kunnen worden benaderd. Dat kunnen ook andere personen zijn dan die in het project worden aangegeven.

Bij alle lessen is verwerkingsmateriaal ontwikkeld dat door de leerkracht gedownload kan worden. De downloadmogelijkheden zijn onder deze projectbeschrijving aangegeven.

Het aanbieden en bezig zijn met ‘Et Stellingwarfs Taelverhael’ past binnen het convenant dat in 2018 werd ondertekenend door het Rijk en vijf provinciale overheden voor het behoud van het Nedersaksisch waartoe ook het Stellingwerfs behoort. Meer aandacht voor de eigen taal binnen het onderwijs wordt als een van de kerndoelen beschouwd.

Lesmateriaal groep 3 en 4

Voor groep 3 en 4 heeft Stichting Stellingwarver Schrieversronte enkele gedichten verzameld. Elk gedichtje is voorzien van een opdracht. Het doel is de leerlingen spelenderwijs bekend te maken met de eigen streek, taal, cultuur en geschiedenis.

Loek en Lieneke in et sprokiespark. Een sprokiesachtig tenielstok in et Stellingwarfs

In dit tenielstok bin een peer sprokies verwarkt. Et sluut daoromme goed an bi’j et boek ‘Sprokies van Grimm in et Stellingwarfs’. Et oorspronkelike verhael over Loek en Lieneke is schreven deur Jaap Sikkema uut Oosterwoolde, de tenielbewarking zorgde Sietske Bloemhoff veur.

Et was ofpraot dat mit de schoelevekaansie twie kleinkiender, een twieling en beide jongen, bi’j Pake en Beppe uut-van-huus kommen zollen. Opgruuid in de stad wollen ze graeg naor et plattelaand uut-van-huus. De twielingen weren gien lieverties; aj’ mit ze te maeken kregen waj’ al gauw geneigd om ‘verrekkelingen’ te zeggen. Ze weren omdebi’j waelf jaor. As Pake veuruut weten hadde wat veur onheil him boven et heufd hong, dan hadde hi’j him nog wel een keer bedocht. Mar Pake kon ok niet in de toekomst kieken. ‘We konnen wel es een dreuge zommer kriegen, of een natte koolde haast,’ mar daor hul et dan ok wel mit op, en et kwam soms ok nog niet iens uut.

Halfweg juli wodde de twieling brocht. De eerste daegen gong alles best. De jongen gongen mit de buurjongen drok an ’t visken, zwemmen en deur de omgeving zwarmen. Mar doe et ni’js d’r wat of was gongen ze heur vervelen. Tegen Beppe zeden ze dat ze niet meer wussen wat ze doen zollen. ‘Dan moet Pake mar een uurtien mit jim te botienveren,’ zee Beppe. Dat Pake d’r now zo gek op was, mar hi’j dee et. Mit een roeibotien van de buurman gong hi’j de vaort uut. Pake aachterin, de jongen roeiden om de beurt. Et was lekker waarm weer, dat Pake vun et aenlik ok nog wel mooi.

Doe ze een half uurtien roeid hadden, begonnen de jongen de donderjaegen. Ze begonnen te schommelen, en hoe Pake et heur ok verbeud, ze wollen et niet laoten. Pake kwam hatstikke kwaod overaende, om de dichtst bi’j him zittende een beste oplewiebes te geven. Hi’j onderhaelde zien haand, en hoe of wat, mar in et wankele schommelende botien verleur hi’j zien evenwicht, en plompte zo in de vaort. De klompen en zien pette dreven alle kaanten op. Pake bekeek de vaort es goed van de onderkaante. Hi’j sleug mit de hanen en bienen om boven te blieven, krek een anscheuten walvis. Now was Pake wel wat wend, mar niet om in et waeter te liggen, want hi’j kon niet zwemmen. Iene van de jongen reup: ‘Pake, jow klompen!’ ‘Niks gien klompen,’ stootte Pake d’r uut. De aandere jonge raosde: ‘Pake, jow pette!’ ‘Niks gien pette,’ stootte Pake d’r nog een keer uut, want hi’j vocht veur zien hachien. Hi’j zag himzels al op ’e donkere, modderige bojem van de vaort liggen. Hi’j dee nog een peer verschrikkelike haelen in et waeter. De jongen hadden de boot intied wat bi’j him in de buurt brocht, en mit alle kracht die d’r nog in Pake was, kreeg hi’j de raand van de boot te pakken.

De jongen grepen him bi’j de aarms, de boot helde wat over deur et gewicht van Pake, en doe kon hi’j aenlik niet meer zitten, hi’j lag laankuut in de boot te poesten. Mar an zien ogen koj’ wel zien dat hi’j van binnen poerraozend was. Hi’j wol de jongen wel platslaon, mar doe kwam et beeld van de donkere bojem van de vaort him weer veur de ogen, dat hi’j bleef mar rustig. De jongen viskten de pette en de klompen weer op en doe bin ze mar weer op huus an roeid.

Pake kwam zo staorigan weer bi’j zien positieven en doe de boot weer vaaste an de wal lag, sjokte Pake naor huus, de druppende pette in de haand. Et waeter lekte uut zien broekspiepen, en et klotste in zien klompen en an de weinige nekhaoren hongen nog druppen. Hi’j wol niet meer mit de twieling praoten. Doe hi’j weer dreuge kleren an hadde, het hi’j drekt de tillefoon grepen, zien zeune beld, en zegd dat hi’j zo gauw meugelik de twieling ophaelen mos.